W czasopiśmie „Wrocławski przegląd teologiczny” opublikowano ciekawy artykuł zatytułowany
TEOLOGICZNA KRYTYKA ISLAMU W NAUCZANIU JANA PAWŁA II I BENEDYKTA XVI
Zachęcając do lektury całości tekstu, chcemy zwrócić uwagę polskiego czytelnika na dwa elementy.
-
Autor zauważa w nauczaniu Papieskim zasadniczą różnicę między Bogiem chrześcijan a Allahem muzułmanów:
Bóg znany z kart Pisma Świętego jest Bogiem, który działa racjonalnie. Jan na początku swojej Ewangelii nazywa Boga Logosem. Jednym z dozwolonych tłumaczeń tego greckiego słowa jest „rozum”. Bóg Trójjedyny zatem nie tylko działa racjonalnie, ale sam jest Źródłem racjonalności.
Natomiast Koran prezentuje Allaha, który może nawet nakazać coś przeciwnego do jego wcześniejszej woli. Kieruje się tylko swoją wolą, która jest zmienna – może on nawet nakazać bałwochwalczy kult, jeśli zechce. Islam ukazuje Allaha jako woluntarystę, który może działać nawet wbrew sobie. To kolejna różnica między obrazem Boga w chrześcijaństwie oraz w religii Mahometa. Innymi słowy, transcendentny Allah przeszedł w islamie proces antropomorfizacji. W pewien sposób jest bardziej podobny do ludzi niż Bóg chrześcijan, ponieważ tak jak człowiek – jest zmienny, niestały i często niekonsekwentny w swoim postępowaniu.
-
Autor wciąż łudzi się, że wyznawcy islamu mogą pokojowo żyć z niemuzułmanami, obdarzać ich szacunkiem. Podaje jako przykład
To dzięki takiemu podejściu możliwe stało się pokojowe współistnienie wyznawców obu religii, czego przykładem może być Polska. Na Podlasiu żyje obecnie około czterech tysięcy potomków Tatarów, którzy od XV w. koegzystują w harmonii z katolikami. Było to możliwe dzięki spotkaniu przybyłych muzułmanów z wierzącymi Polakami. Chociaż różniła ich religia, to jednak obie strony reprezentowały osoby wierzące, świadome własnej tożsamości i otwarte na drugiego człowieka.
Niestety, ta koegzystencja była i jest możliwa tylko dlatego, że jak dotąd muzułmanie nie zdobyli w Polsce dominującej pozycji. Wszędzie bowiem na całym świecie miało miejsce spotkanie przybyłych muzułmanów z wierzącymi chrześcijanami: Arabami, Asyryjczykami, Koptami, Berberami i przedstawicielami wielu innych narodów w całej Azji Środkowej, Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Za każdym razem chrześcijan poddawano bezwzględnej islamizacji lub eksterminacji, lub, jeśli to się nie udawało, terroryzowano i poniżano. Takie traktowanie chrześcijan nie wynika ze złej woli lub kiepskiej religijności muzułmanów, tylko z doktryny islamu domagającej się podporządkowania wszystkiego i wszystkich Allahowi.
Procedura szerzenia islamu jest następująca:
Gdy muzułmanie przybywają w nowe miejsce, akceptują swój nowy dom. Na początku ogłaszają, że islam jest bratnią religią chrześcijaństwa i judaizmu. Na potrzeby mediów i społeczności niewiernych, prowadzą oni politykę dialogu i „budowania mostów”. Twierdzą również, że zachodnia cywilizacja rozwinęła się dzięki złotemu wiekowi islamu.
Gdy przekonania te zostają zaakceptowane, pojawia się żądanie zmian w kraju kafirów. Ci, którzy wyrażają opór przeciwko tym zmianom, nazywani są bigotami, islamofobami i rasistami, chociaż nikt nie tłumaczy, co zagadnienie rasy miałoby mieć wspólnego z opieraniem się politycznemu islamowi.
Żyjący na Podlasiu Tatarzy pozostali na tyle nieliczni, że wciąż znajdują się na pierwszym etapie tej procedury islamizacji każdego miejsca, gdzie tylko pojawią się muzułmanie. Dzisiaj jednak islam przybiera na sile na tyle, że polscy Tatarzy niechybnie zostaną wciągnięci w konflikt i zmuszeni do opowiedzenia się albo po stronie kraju, w którym mieszkają, albo po stronie islamu, który wyznają.
Musimy rozumieć całą powagę sytuacji: jeśli nie opowiedzą się po stronie islamu i nie włączą się w prowadzenie dżihadu przeciwko Polakom, zostaną potraktowani przez prawdziwych muzułmanów jako niewierni, zgodnie z doktryną takfir.
Miriam Shaded: Jak przyjdzie na to czas, muzułmanie zabiją Polaków
Postępy islamizacji Somalii: 303 zabitych, setki rannych, ku radości Allaha
Inwazja islamu na świat cywilizowany (część II). Próby islamizacji Europy