Jeśli poczytać Wikipedię, ma się wrażenie, że chrześcijaństwo w Katarze jest elementem obcym, a chrześcijanie Kataru nie mają źle: „Chrześcijaństwo w Katarze jest religią mniejszości wyznawaną przez około 8,5% społeczeństwa, czyli około 120 000 ludzi. Chrześcijanami w Katarze są przede wszystkim przybysze z zewnątrz – Indusi, Filipińczycy, Europejczycy, Palestyńczycy, Egipcjanie, Syryjczycy, Libańczycy i Amerykanie”. Wikipedia mogłaby dodać, że w Katarze w ogóle zaledwie 10% mieszkańców to ludność rodzima (obywatele), którzy traktują przybyszów jak niewolników: nie płacą za pracę, wyzyskują, zmuszają do wykonywania zbyt ciężkich prac, nie należą do rzadkości przypadki śmierci w miejscu pracy i wykorzystania seksualnego.
W Internecie można znaleźć informacje o Kościołach Kataru, a czasami pojawiają się też doniesienia o życzliwości szejków względem wyznawców Chrystusa i o otwarciu nowych centrów chrześcijańskich. Władze Kataru oficjalnie uznają istnienie Kościoła rzymskokatolickiego, Anglikańskiego, Grecko-Prawosławnego, Syriacko-Prawosławnego oraz Kościoła Indii. Mniejsze denominacje, nieuznawane oficjalnie, muszą organizować swoje spotkania i wydarzenia pod patronatem jednego z sześciu wymienionych Kościołów.
Gdybyśmy jednak zapytali obywatela Kataru, co się dzieje, kiedy muzułmanin chce zostać chrześcijaninem, otrzymamy odpowiedź:
„Jeśli jest to 10-letni chłopak, ojceic mu pokaże odpowiednie wersety z Koranu zabranające porzucenia islamu. Jeśli ma 15 lat, ojciec zabierze go do meczetu, i tam da mu nauczkę. Ale jeśli jest to 20-letni mężczyzna, kuzyn zabije go, albo rodzina wynajmnie kogoś, kto go zabije”. Takiej odpowiedzi udzielił katarski obywatel pracownikom OpenDoors.
Troszeczkę światła na historie chrześcijaństwa w Katarze rzuca Wikipedia anglojęzyczna. Można z niej dowiedzieć się, że:
- chrześcijaństwo było masowo przyjmowane przez mieszkańców dzisiejszego Kataru od roku 224, kiedy przybyli tutaj chrześcijanie Mezopotamii (zapewne Asyryjczycy);
- w tym okresie na terenie Kataru zbudowano wiele kościołów klasztorów, niektóre z nich zostały odkryte przez archeologów w miejscowościach Kharg, al-Qusur, Akkaz, Jubayl oraz Thaj;
- nieco późniejsza chrześcijańska historia Kataru jest znany ze źródeł asyryjskich, gdzie teren ten jest nazywany „Bet Katraje” albo „Bet Katara” (nazwa obejmowała również dzisiejszy Bahrajn, wyspę Tarout, Al-Khatt i Al-Hasa;
- w 628 r. większość ludności arabskiej przyjęła islam;
- w VII w. w Bet Katraje urodził się asyryjski święty Izaak z Niniwy, działali tutaj wybitni Ojcowie Kościoła Asyryjskiego: Dadiszo Katraja, Gabriel z Kataru i Ahob z Kataru;
- od 674 roku biskupi Kataru nie brali już udziału w synodach;
- ostatnie wzmianki o chrześcijanach Kataru sięgają końca IX wieku.
Na obrazku poniżej jest schemat stanowiska archeologicznego na terenie Kataru; odkryto teren klasztoru z kościołem pośrodku, datowanym na połowę VIII wieku. Schemat pochodzi z artykułu: R.A. Carter, Christianity in the Gulf during the first centuries of Islam.
Zniknięcie chrześcijaństwa z Kataru jest wynikiem programowej islamizacji półwyspu arabskiego, rozpoczętej przez Mahometa, który bezlitośnie wycinał w pień wszystkich, którzy nie chcieli przyjąć nowej religii. Pod tym względem historia Kataru nie różni się od innych krajów Półwyspu Arabskiego.